Əslində, ortada “İslam ümməti” adlandırıla biləcək bir birliyin özü qalmayıb; sadəcə “İslam” qalır, ümmət isə itib-batıb.

• Qəzza işğal edildi, qarşısında durulmadı...

• Qəzzada qətliam törədildi, səs çıxmadı...

• Qəzza dirənişində liderlər şəhid edildi, yenə səs çıxmadı...

• İndi Qəzza aclıqdan can verir, hələ də səs çıxmır...

• Nəticə etibarilə, çox yaxın zamanda Qəzza xalqı doğma yurdlarından köçməyə məcbur ediləcək...

Bəs bu səssizliyin, bu laqeydliyin səbəbi nədir, bilirsinizmi?

İki əsas səbəbi var:

Birincisi, İslam ölkələrinin başında duran rəhbərlər öz siyasətlərinin düzgün olduğuna inanır və başqalarını günahlandırırlar. “Sionistlər dayandırılmalıdır, cəzalandırılmalıdır” — bu sözlərlə deyil, əməli tədbirlərlə olmalıdır.

“Sionist qatil rejimə qarşı ABŞ mane olmalıdır, Avropa belə etməlidir, İslam ölkələri isə filan işi görməlidir” kimi şüarlar səsləndirmək — məsuliyyətdən qaçmaq və onu başqasının üzərinə atmaq deməkdir.
Bu boş və mənasız sözlər, sadəcə xalqı sakitləşdirmək üçündür.

İkinci əsas problem — İslam torpaqlarında hökmranlıq edən tağuti rejimlərdir. Müsəlmanlar öz tağutlarını bir kənara qoyub başqasının tağutunu qınayırlar. Heç kim öz tağutunu tənqid etməyə cəsarət göstərmir. Sionistləri və imperialist gücləri qınamağı uğur sayırlar. Soyqırımı törədənləri qınamağı böyük cihad və şücaət, onu sözlə etiraz etməyi isə böyük zəfər kimi görürlər.

Əslində isə hər kəs gerçəyi görür, amma məsuliyyətdən qaçır.

Mənə deyirlər: “Niyə tağuti rejim, tağuti rəhbər, tağuti qurumlar deyirsən? Niyə bu qədər bu anlayış üzərində durursan?”

Çünki əsas problem elə budur: hər kəs öz tağutunu qınasa, öz rəhbərinə təzyiq etsə, heç biri sionistlərə yardım etməyə cəsarət göstərə bilməz və imperialist güclər də bu qətliamları, soyqırımı davam etdirə bilməz.

Əgər hər bir müsəlman öz tağutunu tərifləyərsə, ona sahib çıxar, dəstək verər, uğuru üçün dua edər, həddi aşmış rəhbərinə söz dedirməz və öz ayıblarını ört-basdır etmək üçün başqalarının tağutlarını qınayarsa — bu zaman bütün tağutlar qorxmadan, çəkinmədən hakimiyyətlərini davam etdirəcəklər.

Əgər bir amerikalı və ya avropalı qalxıb desə: “Niyə mənim ölkəmi qınayırsan? Niyə 'Amerika məhv olsun' deyirsən? Sənin müsəlman ölkən mənim ölkəmlə müttəfiqdir, birlikdə sionist rejimə yardım edir. Mənim ölkəm silah verir, sənin ölkən isə logistik dəstək göstərir” — bu sözlərə cavab verə bilməyəcəksən.

Yaxud bir ərəb qalxıb desə: “Sən mənim dövlətimi namussuz, şərəfsiz, sionistlərə yardım edən, sərvətini Amerikaya peşkəş çəkən ölkə kimi tanıyıb qınayırsan. Bəs sionistlərin istifadə etdiyi neft sənin ölkəndən gedir” — bu zaman cavab tapa biləcəksənmi?

Məsələ də elə buradadır: ərəb türkü, türk ərəbi, əfqan pakistanlını, pakistanlı hindlini, iranlı ərəbi, kürd türkü suçladığı üçün həqiqətlər üzə çıxmır. Başqasını günahlandırmaq, başqasının tağutuna söymək, qınamaq, “məhv olsun” demək — bu qaçaraq döyüşməkdir, cahillikdir, uzaqgörənlik çatışmazlığıdır, qorxaqlıqdır.

Əgər hər bir müsəlman Rəsulullahın (s) bu hədisinə əməl etsə, problemlər çözülər:

“Zalimin qarşısında haqqı demək ən böyük cihaddır.”

Bu hədisdən aydın olur ki, kim öz zaliminə və tağutuna qarşı haqqı deyərsə, o, ən böyük cihadı etmiş olar. Evindəki zalimi görməzlikdən gəlib başqasının tağutuna hücum etmək şücaət deyil.

Ümid edirəm ki, niyə tağutlar məsələsində bu qədər israrla danışdığımız indi daha yaxşı başa düşülür.