Allahın adı ilə
Tarix boyu alimlər iqtidardakı şahlar, sultanlar, krallar bəşəri sistemlərin tərəfində öz yerlərini tutdular və təəssüf ki, onların hakimiyyətlərini qanuniləşdirdilər.
Hökumətlərin buna ehtiyacı vardı. Çünki camaat alimləri əmin görüb, onlara etibar edirdi. Bu halda xalqı hökmdarlara itaət etməyə sövq etməyin ən asan yolu idi. Başqa yollar da var idi, lakin bu, hökmdarlar üçün ən ucuz üsul idi. Alimləri arxayın görən və onların sözlərinə güvənən camaat itaət etməkdən başqa çarə görmürdü.
İlk baxışdan yanlış görünsə də, təqdim olunan səbəbləri nəzərə alsaq, ictimaiyyətin bunu qəbul etməsi təəccüblü deyil. Məsləhatçı alimlər həmişə ictimaiyyəti susdurmaq və inandırmaq üçün səbəblər irəli sürmüşlər.
Keçmişdə zalımların sarayında olan və zalımlarla könüllü əməkdaşlıq edən alimlərin qınanması lakin bugünkü alimlərin hökumətin tərəfində olması haq və qəti şəkildə qəbul edilməsi paradoks və ziddiyətdir.
Bu gün dini və əqli dəlillərə əsaslanaraq könüllü olaraq iqtidarın tərəfində olmağa və ya hakim gücdən istifadə etməyə çalışılır.
Belə alimlərdən bəziləri qüdrət nemətlərindən bəhrələnməyin zəruri olduğunu iddia edirlər. Çünki onlar hesab edirlər ki, bu, hakim gücün təklif etdiyi və ya əlində saxladığı imkanlardan faydalanmaq hüququdur, verilməli bir haqq deyil, alınmalı bir haqqdır.
Bu cür düşünən alimlər hesab edirlər ki, məsləhət hakim gücün tərəfini tutmaqdır. Haqq əldə etmək üçün hakim gücə qarşı durmağın düzgün olmadığını, bunun fitnə və qarışıqlıq törədəcəyini iddia edir və buna görə də zərərdən qorunmaq üçün sistemin yanında olmağın vacibliyini irəli sürürlər.
Onların fikrincə, uzaqda olsa da, bizim ölkələrdə tağut yoxdur. Amerikada və ya daha uzaqda. Əslində, bu alimlər orada yaşasalar da, yəqin ki, orada tağut olmadığını iddia edər, yəni mütiliyə səbəb tapardılar. Bir sözlə, bu alimlər harada yaşayırlarsa, o yerin zalım hökmdarları tağut olmaqdan əl çəkdirərlər.
Məsləhət onların silahlarına taxdıqları səsboğucudur. Onlara edilən etirazları “Hələlik ən yaxşı məsləhət budur” deyərək susdururlar.
Onların dillərindən birlik düşməz; Müsəlmanların birliyindən danışır, tağutla qardaş kimi anlaşır, amma ən yaxın dostları ilə ixtilafda olurlar. Onlar ayıra bilmirlər ki, Vəhdət kiminlə ifa olunmalıdır. Tağuti rejimi ilə, yoxsa müsəlman xalqı ilə? Təəssüf ki, vəhdət zəminində tağutun yanında olmaq üçün örtük düzəldirlər.
Müsəlman xalqını fitnə, ixtilaf, qarışıqlıq və ifratçılıqla qorxudurlar. Problem yarananda “biz varıq, sakit olun, biz daha yaxşı bilirik, atmosferi sıxmayın” inananların vəzifəsini yerinə yetirməsinə, məsuliyyət daşımasına mane olur, onları passivləşdirirlər.
Problemi sistemdəki dostlarının köməyi ilə həll edir və bunu böyük bir ixtiraçılıq kimi təqdim edirlər. Yəni möminləri mübarizədən uzaq tutmaqda, sistemə inteqrasiya etməkdə, vasitəçilik etməkdə mütəxəssisdirlər.
Onlarda elə bir istedad var ki, hətta tağutları da həris və xoşbəxt edir.
Onlar özlərini məktəbin miqyası və meyarı kimi görürlər, öz maraqlarına, mənfəət, düşüncələrinə zərər vurulduqda isə belə bir təsəvvür yaradırlar ki, məktəb əziyyət çəkir. Özlərini mərkəzə yerləşdiriblər, hamını öz oxuna toplamaq istəyirlər.
Bu istedadlarla cəmiyyətin fikir liderinə çevrildilər, hər yerə nüfuz etdilər, özlərindən başqa heç kimə söz deməyə imkan vermirlər.
Ən pisi isə müqəddəslikləri ilə toxunulmazlıq zirehinə bürünmüşdülər.
Bəs bu alimlər nə üçün bu vəziyyətə gəldilər?
Əslində bu alimlər xəyanət etmirlər. Onların üfüqləri dardır, dövrün ehtiyac və məsələlərini dərk edə bilmir, universal düşünə bilmir, peyğəmbərin varisliyini dərk edə bilmirdilər. Xalqın cəhalətini aradan qaldıracağam deyərkən öz cəhalətinin zindanına salınırlar.
Alimlər peyğəmbərlərin qanuni hakimiyyətinin varisləridir. Bu mirasın alınmasının şərti, peyğəmbərlərin malik olduğu həqiqi məqamlara malik olmalarıdır.
Bu səlahiyyətə alimlər; təqva, ədalət, elm, şücaət, uzaqgörənlik, sadə yaşamaq, dünyaya qərq olmamaq, zalımların çətiri altında olmamaq kimi sifətlərlə nail olurlar.
Alimlərin həqiqi şəxsiyyətləri peyğəmbərlərə bənzəməyincə, onlar hüquqi mövqe tuta bilməzlər. Zahirən bu məqamlara sahib görünsələr də, heç vaxt peyğəmbərlərin varisləri ola bilməzlər.
Belam Baura, Şüreyh Qazi, Musa Əşəri də alim idilər və bu növlərin sayını tarixdə az saymaq olmaz. Onların bəzi dünyəvi məqamları, imkanları və əlaqələri olsa da, heç vaxt peyğəmbərlərin varisləri olmayıblar. Vəssalam.
